کد مطلب:18803 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

امام علي درنهج البلاغه عبادت وعابدان را چگونه توصيف كرده است؟

درنهج البلاغه مطالب مربوط به اهل سلوك وعبادت فراوان آمده است. به عبارت ديگر، ترسيمها از چهرة عبادت وعبادت پيشگان شده است؛ گاهي سيماي عُبّاد وسُلّاك از نظر شب زنده داري ها ، خوف وخشيت ها، شوق ولذت ها، سوز وگدازها، آه وناله ها، تلاوت قرآن ها ترسيم ونقاشي شده است،گاهي واردات قلبي وعنايات غيبي كه درپرتو عبادت ومراقبه وجهاد نفس نصيبشان مي گردد بيان شده است، گاهي تآثير عبادت از نظر « گناه زدايي»ومحو آثار تيرة گناهان مورد بحث قرار گرفته است, گاهي به اثر عبادت ازنظر درمان پاره اي بيماريهاي اخلاقي وعقده هاي رواني اشاره شده است وگاهي ذكري از لذتها وبهجتهاي خالص وبي شائبه وبي رقيب عبّاد وزهّاد وسالكان راه به ميان آمده است.
«اَمَّا اللَّيْلُ فَصافُّونَ اَقْدامَهُمْ تالينَ لِاَجْزاءِ القُرانِ يُرَتِّلونَهُ تَرْتيلاً، يُحْزِّنُونَ بِهِ اَنْفُسَهُمْ وَيَسْتَثيرُونَ بِهِ دَواءَ دائِهِمَ، فَاِذا مَرّوا بِايَةٍ فيهاتَشْويقٌ رَكَنُوا اِلَيْها طَمَعاً وَتَطَلَّعَتْ نُفُوسُهُمْ اِلَيْها شَوْقاً وَ ظَنُّوا اَنَّها نَصْبُ اَعْيُنِهِمْ، وَاذا مَرُّوا بِايَةٍ فيها تَخْويفٌ اَصْغَوْا اِلَيْها مَسامِعَ قُلوبِهِمْ وَظَنّوا اَنَّ زَفيرَ جَهَنَّمَ وَشَهيقَها في اُصولِ اذانِهِمْ، فَهُمْ حانُونَ عَلي اَوْساطِهِمْ، مُفْتَرِشُونَ لِجِباهِهِمْ واَكُفِّهِمْ وَ رُكَبِهِمْ وَ اَطْرافِ اَقْدامِهِمْ، يَطلُبونَ اِلي اللهِ تَعالي في فَكاكِ رِقابِهِمْ، وَاَمَّاالنَّهارُ فَحُلَماءُ عُلَماءُ اَبْرارٌ اَتْقِياءٌ.» (نهجالبلاغه، خطبة 184)
[شبها پاهاي خود را براي عبادت جفت مي كنند، آيات قرآن رابا آرامي وشمرده شمرده تلاوت مي نمايند،با زمزمة آن آيات ودقت درمعني آنها، غمي عارفانه دردل خود ايجاد مي كنند ودواي دردهاي خويش را، بدين وسيله ظاهر مي سازند، هرچه از زبان قرآن مي شنوند مثل اين است كه به چشم مي بينند، هر گاه به آيه اي ازآيات رحمت مي رسند بدان طمع مي بندند وقلبشان از شوق لبريز مي گردد، چنين مي نمايد كه نصب العين آنهاست وچون به آيه اي از آيات قهر وغضب مي رسند، بدان گوش فرا مي​دهند ومانند اين است كه آهنگ بالا وپايين رفتن شعله هاي جهنم به گوششان مي رسد، كمرها را به عبادت خم كرده، پيشانيها وكف دستها وزانو ها وسرانگشت پاها به خاك مي سايند واز خداوند، آزادي خويش را مي طلبند. همينها كه چنين شب زنده داري مي كنند وتا اين حد روحشان به دنياي ديگر پيوسته است، روزها مرداني هستند اجتماعي،بردبار، دانا، نيك و پارسا.]

---

مجموعه آثار شهيد مطهري ج14 ـ سيري در نهج البلاغه صفحه: 420
شهيد مطهري